ამბის დასაწყისი / The Story Begins

საიფ რუსტუმ / Saif Rustum

სასწავლო პროცესის მართვის სამსახურის კოორდინატორი /

Coordinator of Study Process Management Department

ამბის დასაწყისი

საქართველოსთან დაკავშირებული ჩემი ისტორია 2012 წლიდან იწყება. ამ დროს მე ვიყავი იორდანიის ერთ-ერთი უდიდესი უნივერსიტეტის მეორე კურსის სტუდენტი, დიდი ოცნებებითა და მისწრაფებებით. მრავალფეროვანი გამოცდილებიდან გამომდინარე, ჩემთვის მნიშვნელოვანი იყო მოგზაურობა და ვცდილობდი მომეძებნა ახალი ადგილები. ერთ-ერთ ტურისტულ ფორუმზე აღმოვაჩინე ინფორმაცია საქართველოს შესახებ, სახელწოდებით „კავკასიის მარგალიტი“, აუცილებლად სანახავი ქვეყანა.

ჩემი გეგმა განვახორციელე და პირველად ჩამოვედი საქართველოში. როგორც კი ჩამოვფრინდი აეროპორტში, მიწას დავხედე და დავინახე წარწერა "თბილისი, ქალაქი, რომელსაც უყვარხარ" - ეს პირობა თბილისმა ნამდვილად ამისრულა, სწორედ ამიტომ, გადავწყვიტე საცხოვრებლად ამ საოცარ ქალაქში გადმოვსულიყავი.

იმ პერიოდში, სწავლის გაგრძელების მიზნით ვეძებდი სამედიცინო სასწავლებელს. ძიების პროცესში სამედიცინო განათლების მსოფლიო ფედერაციის ვებგვერდზე გადავაწყდი ინფორმაციას თბილისის სამედიცინო აკადემიის შესახებ. ვებგვერდის შესწავლის დროს საიმიჯო ვიდეო რგოლმა მიიპყრო ჩემი ყურადღება. ვიდეოში ერთმანეთს ენაცვლებოდა საქართველოს ულამაზესი ხედების, სტუდენტებისა და მასწავლებლების კადრები.  მახსოვს, ბევრჯერ ვუყურე. მას შემდეგ, რაც სრულად მოვიძიე ინფორმაცია, გადავწყვიტე, რომ თსა იყო სწორედ ის ადგილი, სადაც მინდოდა სწავლის გაგრძელება.

 პირველი შთაბეჭდილება

პირველივე მომენტში, როდესაც თსა-ს ძველ შენობას შევავლე თვალი, ეჭვი შევიტანე ჩემს გადაწყვეტილებაში, რადგან დავტოვე ბევრად უფრო დიდი უნივერსიტეტი უზარმაზარი კამპუსით. თუმცა, რამდენიმე დღის შემდეგ გავაცნობიერე, რომ ყველაფერი კარგად იყო, რომ აღმოჩნდი მყუდრო გარემოში, სიმწვანეში, და რაც მთავარია იქ, სადაც ერთიანი, შეკრული გუნდია. მივხვდი, რომ სწორი გადაწყვეტილება მივიღე. უნივერსიტეტის სიდიადე არ იზომება კამპუსის სიდიდით და კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი ჩემი გადაწყვეტილების სისწორეში. თსა-ში დამხვდა მხოლოდ სიკეთე, ღია კარი, ადმინისტრაციისა და ლექტორების მუდმივი და სრული მხარდაჭერა. არასოდეს მიგრძნია ის, რომ ვცხოვრობდი უცხო ქვეყანაში და ვსაუბრობდი უცხო ენაზე. ვგრძნობდი, რომ ვიყავი სახლში, რომ თსა იყო ჩემი ოჯახი და რომ ყოველთვის აქაურობას ვეკუთვნოდი.

სტუდენტობიდან ლექტორობამდე

სტუდენტობის პერიოდში შევხვდი არაერთ მასწავლებელსა და მენტორს. უფრო მეტიც, მქონდა პატივი ბევრი მათგანი პირადად ჩემი მენტორი ყოფილიყო.  სწორედ მათ გააღვიძეს ჩემში სურვილი გავმხდარიყავი ის, რასაც ვეძებდი, მიმეღო სამედიცინო განათლება და მესწავლებინა სხვისთვის, ამიტომ ჩემს მოწოდებად მასწავლებლობა ვაქციე. ამჯერადაც, თსა-ს აკადემიური პერსონალისგან სრული მხარდაჭერა მივიღე. მომეცა შესაძლებლობა მესწავლებინა ახალგაზრდა სტუდენტებისთვის, მიმეღო გამოცდილება და გამეადვილებინა მათთვის სწავლის პროცესი. ამ გამოცდილებამ არა მხოლოდ გააუმჯობესა ჩემი სამედიცინო განათლება, არამედ, კიდევ უფრო დამაახლოვა იმ საკითხებთან და ბარიერებთან, რომლებსაც სტუდენტები სწავლის პროცესში აწყდებიან. გავაცნობიერე, რამდენად დატვირთულები არიან სტუდენტები სასწავლო მასალით და რა უნდა გააკეთონ ლექტორებმა რომ სტუდენტებს გაუმარტივონ სტრესული სასწავლო პროცესი და როგორ გახადონ ის უფრო სახალისო.

თსა-მ დაინახა ჩემი მონდომება და დამეხმარა ჩემი ენერგიისა და უნარების გაუმჯობესებაში. მალევე, მე შევუერთდი კურიკულუმის კომიტეტს ჩემს მასწავლებლებთან ერთად, სადაც კიდევ უფრო კარგად გავიაზრე სწავლა-სწავლების პროცესი. თუმცა, მხოლოდ ამაზე არ გავჩერებულვარ, მომეცა შესაძლებლობა აქტიურად ვყოფილიყავი ჩართული აკრედიტაციისა და ავტორიზაციის პროცესში, რამაც ბევრი რამ მასწავლა სამედიცინო სასწავლო გეგმის სირთულეების, სასწავლო პროცესის დაგეგმვისა და განხორციელების შესახებ. 

სიყვარულის მიღება 

ბევრი რამ შემიყვარდა საქართველოში, მათ შორის ქართველი ხალხი.  განსაკუთრებით კი შემიყვარდა თსა. ჩემთვის ბუნებრივი იყო აქ ყოფნა, ვერ წარმომედგინა ჩემი თავი სხვა ადგილას, მინდოდა მისთვის დამებრუნებინა იმ მხარდაჭერისა და სიკეთის ნაწილი მაინც, რაც ჩემს მიმართ გამოიჩინა. მინდოდა გამეზიარებინა ჩემი ენერგია და პოტენციალი იმ ადგილისთვის, რომელმაც ჩემში ჩადო ინვესტიცია, მიუხედავად ჩემი წარმომავლობისა, რელიგიისა, რწმენისა, რასისა და კულტურისა. მიუხედავად ყველაფრისა, თსა-მ გაიღო ეს ყველაფერი ჩემთვის, ვინაიდან, ეს არის ადგილი, სადაც საღი აზრი ყველაზე მნიშვნელოვანია. ეს ყველაფერი თსა-მ გამიზიარა მეც და სხვა სტუდენტებსაც, რათა მიგვეღო საუკეთესო განათლება საქართველოში.

ჩემი წარმოსახვითი სურათი მას შემდეგ დაიმსხვრა, რაც თსა-ში მუშაობა დავიწყე. ალბათ იკითხავთ რატომ? უბრალოდ გიპასუხებთ, დაიმსხვრა იმიტომ, რომ რეალური ვითარება ბევრად განსხვავებული იყო, ვიდრე ეს გარედან ჩანდა. საოცარი თანამშრომლები და მათთან მუშაობის პროცესი ბევრად უფრო უკეთესია იყო, ვიდრე წარმომედგინა.

მიმიღეს ყოველგვარი ბარიერების გარეშე, მიუხედავად იმისა, რომ მე ჯერ კიდევ მიჭირდა ენის შესწავლა. მთელი გუნდი მზად იყო მოესმინა და გაეგო ჩემთვის. არც ერთი მათგანი არ მიმანიშნებდა თუ რა და როგორ უნდა მეკეთებინა, თითოეული მათგანი ცდილობდა ეჩვენებინა გუნდური მუშაობის მნიშვნელობა და ხაზს უსვამდნენ იმას, რომ დიდი წარმატება სწორედ გუნდური მუშაობით მიიღწევა.

ჩემი სიყვარულის ისტორია გაგრძელდა. შემიყვარდა არა მხოლოდ ქართველი ხალხი, ეს ქვეყანა, მისი ისტორია, ენა და კულინარია, არამედ შევხვდი ჩემი ცხოვრების სიყვარულს, საოცარ და ჭკვიან ქართველ გოგოს, კეთილი გულით. და მე ვიფიქრე, რომ ქვეყანა, რომელსაც ბევრი რამის გაცემა შეუძლია, მისთვის მადლიერების გამოხატვა არის ერთადერთი სამართლიანი გზა. რამდენიმე თვეში დავქორწინდებით და გავატარებთ მთელს ცხოვრებას ერთად. ჩვენ ერთად დავუბრუნებთ ამ ქვეყანას სიკეთეს. ჩვენი სამომავლო და დიდი გეგმაა საქართველოში ცხოველთა თავშესაფრის აშენება.  

ერთად ჩვენ შეგვიძლია

შეიძლება ითქვას, რომ გუნდს ყველაზე რთულ პერიოდში შევუერთდი, პანდემია ახალი დაწყებული იყო და თსა-ს ყველა სტუდენტი საკუთარ თავზე განიცდიდა კოვიდ პანდემიის გავლენას. სწორედ ამ რთულ პერიოდში დავინახე თსა-ს ის მხარე, რომელიც აქამდე არასოდეს მენახა, უძილო ღამეები, სტუდენტებისადმი გამოხატული მუდმივი მხარდაჭერა, მაქსიმალური მობილიზება სტუდენტების ჩვეულ რიტმში დასაბრუნებლად. თსა-ს იყენებდა ადამიანური შესაძლებლობების მაქსიმუმს იმისათვის, რომ საზღვრების დაკეტვასაც კი არ შეეშალა ხელი სწავლების პერიოდში. თითოეული ინფიცირებული სტუდენტიც კი ჩვენში იწვევდა ისეთ ემოციებს, რომლებსაც მე, როგორც სტუდენტი ადრე ვერ ვხედავდი და ვერ ვგრძნობდი.

ოდესღაც აშშ-ში სწავლის გაგრძელება ჩემი ოცნება იყო, რადგან ჩემი დედმამიშვილებიც იქ სწავლობდნენ, მაგრამ თსა-მ მასწავლა როგორ შემექმნა და დამეხატა ჩემი პერსონალური, პირადი მიზნები, ოცნებები და მისწრაფებები.  აი ახლა, ამ წუთას მე თსა-ს დეკანატში ვმუშაობ, ვეხმარები სტუდენტებს და ვმუშაობ იმ კოლეგებთან ერთად, რომლებსაც არასდროს, არც ერთხელ არ უგრძნობინებიათ ჩემთვის, რომ მე აქაურობას არ ვეკუთვნოდი.  მე შემიძლია ვთქვა, რომ ვარ ჩემს ოჯახთან და გუნდის წევრებთან ერთად, ვცდილობ ვისწავლო როგორ ვიყო უკეთესი მასწავლებელი, უკეთესი პროფესიონალი, ადამიანი და ვცდილობ გავიზარდო ისე, როგორც იზრდება თბილისის სამედიცინო აკადემია. რაც მეტი დრო გადის, კიდევ უფრო ვხვდები, რომ ფრაზა “თბილისს უყვარხარ” სულაც არ იყო უბრალოდ ფრაზა, ეს სიმართლეა, მაგრამ ვიტყოდი რომ არამხოლოდ თბილისს, არამედ თსა-საც უყვარხარ!

---

The Story Begins

 My story with Georgia starts from 2012, when I was a second-year medical student in Jordan, in one of the biggest universities in the region, a student with big dreams and a bigger imagination, coming from a very diverse background. It was important for me to travel, and I was looking for new places to visit. I found some information about Georgia in one of the traveling forums, with the title “The Pearl of Caucasus”- a must see country.  

The plans went ahead and I arrived in Georgia for the first time. As soon as I arrived at the airport, I looked at the ground and I saw the writing “Tbilisi, The City That Loves You”, and the promise was kept, which made me decide to move to this amazing city. 

I was in the process of finding a Medical School to transfer to. I came across Tbilisi Medical Academy on the directory of the World Federation for Medical Education’s website, which took me to the Academy’s website. After some exploration of the website, the promo video caught my eyes, as it had beautiful shots of Georgia and interview clips of students and teachers. I remember that I watched it many times over and over again, after that and after all the reviews that I have read about Tbilisi Medical Academy (TMA), I decided that it was the one. 

At First Sight

At the very first moment that I lay my eyes on the old building, I started to doubt my decision since i have left a much bigger university with huge campus, but then a couple of days later, I noticed how everything was “just right”, and welcoming in this cozy space, with lots of wood, greenery, and most importantly the united team spirit. I knew I made the right decision, I understood that the greatness of a university is not measured by the size of the campus, and that was stratified even further throughout my years of study at the university, where I saw nothing but kindness, open doors, and full and continuous support from the administration and the teachers, to the point that I never felt that I was living in a foreign country with a foreign language, I felt like I was home, and I felt that TMA was my family, and that that I have always belonged here.

From a Student to a Tutor

During my journey as a medical student, I have met many teachers that encouraged me to pursue medical education and teaching as my postgraduate goal.  I confessed my interest in teaching, and once again, I found nothing but full support from the staff, as I was offered the opportunity to start tutoring younger students, to get some experience and facilitate studying. That experience did not just strengthen my knowledge in medicine, but it also brought me closer to the issues and barriers that the students face during their studies, as I understood better how the students are loaded with work, and how teachers should relieve the stress that students have and make the learning experience more fun. 

TMA acknowledged my eagerness to invest my skills and energy and helped enhance my potential. Soon after I joined the curriculum committee along with my teachers, where I came to understand teaching and learning in a better way. It did not stop at that- I had the chance to be an integral part of the accreditation and authorization processes, which has taught me a lot about the intricacies of the Medical Curriculum and the study process planning and implementation. 

A loving acceptance

I fell in love with many things and people in Georgia, and TMA was one of them, it felt natural to me to be here, I couldn’t imagine myself in another place, I wanted to give back a fraction of the support and kindness that was shown to me,  to give back my energy and potential to a place that invested in me without asking about my background, religion, race, beliefs, and culture, but invested in me because it is the place where bright minds grow and mature, invested in me same as it invested in other students to ensure that they receive the best education in Georgia. 

That small image in my mind that I had as a student shattered once I started working here, and you might ask me why? I would simply answer that it was shattered because the real image is much bigger than what I had in mind, and the amazing staff and work ethic are much better than what I thought it was as a student. 

I was accepted with open arms without any barriers, even though I was still struggling with learning the Georgian language, that did not stop any one of the team to listen, understanding and mentor me with grace and patience, none was forced or instructed to do so, but they did so ever so perfectly because each one of them knew how to bring the spirit of the teamwork to life and that the team does not succeed without the whole team succeeds.

The love story continued, as it was not enough that I fell in love with the people, the land, the history, the language, and the food, as I met the love of my life, an amazing and smart Georgian girl, with a kind heart that fits the universe, which made me think that a country that has so much to give, giving back is the only fair way to go, and here we are, getting married and settling down in couple of months to spend the rest of our lives together and give back to this country together, as our next big plan is to create a shelter for homeless animals in Georgia. 

Together, We Can

I joined the team in one of the most difficult times, as the Coronavirus pandemic just started around the world with all the consequences that affected many of the students, and during those difficult times I saw a side of TMA and its staff that I have never seen before, the sleepless nights, the continuous support to the students, the intricate organization to bring students back, the human limits that were pushed in order to ensure that student education would not be interrupted even with the closure of the borders, the tears that were shed, the continuous observation and support whenever a student caught Covid-19. Those were all the human emotions that I, as a student, did not see very clearly before.

I once had a dream, to continue my studies in the U.S. just like my siblings, but TMA has taught me to draw my own dreams, draw my own goals, and here I am, sitting in the Dean’s Office working with, teaching, and guiding students along with my colleagues that never, not even once, made me feel that I did not belong here. Here I am, among my family and teammates, learning to become a better educator, better professional, better researcher, and a better person, growing as TMA grows.  It is now very clear to me that “Tbilisi loves you” is not the only phrase that is true, but also TMA Loves you!