ლურჯ-წითელი წრე / Blue-Red Circle

 

ბერიკა კიკნაძე - კლინიკური უნარ-ჩვევების ცენტრის ხელმძღვანელის მოადგილე 
 Berika Kiknadze - Deputy Head of Clinical Skills Center

ლურჯ-წითელი წრე 

გაზაფხულის რბილ საღამოს ტენიანი, თბილი სიო ურხევდა ფოთლებს. შენობებს ამოფარებული ჰორიზონტი ლალისფრად იფერფლებოდა. უჩვეულოდ მყუდრო საღამომ მზეს ბოლო სხივიც მოპარა და საავადმყოფოს ეზო გლუვი, მუქი ტონებით აავსო. უცნაურია რეანიმაციის სარკმელიდან დანახული გარე სამყარო - ქაოტური, თავს მოხვეულ უმნიშვნელო საზრუნავთა სკა. რეანიმაცია მისგან თითქოს თხელი, უხილავი აპკითაა გამიჯნული, ყველა შემოსულს სადარდებლად კი მხოლოდ უმთავრესი რჩება.

ეზოს სიმშვიდეს სამედიცინო აპარატურის მონოტონური წრიპინი ნერვიულ ფონად გასდევდა, როცა შენობათა ჩრდილში შემოპარული მკრთალი, ლურჯ-წითელი შუქი შევნიშნე. ის მალევე გაიზარდა და ბოლოს მთელი ეზო მოიცვა. სასწრაფო დახმარების ბრიგადამ დაზარალებული მანქანიდან ფრთხილად გადმოიყვანა და მიმღებისკენ სწრაფი ნაბიჯებით დაიძრნენ. თვალი მოვკარი თუ არა მივხვდი, დაზარალებულს ზემოთ ხსენებული, უხილავი აპკის გავლა მოუწევდა.

გაზაფხულის საღამოს უჩვეულო სიმყუდროვე ლურჯ-წითელმა ტალღამ მსუბუქად შეარყია, მე კი სიმშვიდის ნიღაბს ჩაბღაუჭებული ველი ჩემს პირველ პაციენტს.

განყოფილებაში მის შემოყვანას წინ კივილის, ამოძახილებისა და უამრავი ნაბიჯის ქაოტური ტალღა ასწრებდა. შოკის დარბაზში შემოქანებულს სამედიცინო პერსონალი სრულად მომზადებულნი დავხვდით. 23 წლის გოგონას სხეული გარდაუვალი მოცემულობის კარზე კაკუნს ჯიუტად უძალიანდებოდა. პროცედურებში სრულად ჩაფლულს, დაგუბებული ხმაურის ფონზე, ჩემს თავში პაციენტის განლეული სუნთქვა მესმოდა. - “ეს სხეული უნდა გადარჩეს! ეს სხეული უნდა გადარჩეს!” - რაციონალურად მომართული გონი ექიმის უნარების მექანიზებას ახდენს და მოვლენებს განსაკუთრებული პრიზმით ვაკვირდები. ჩასუნთქვა, ამოსუნთქვა...ჩასუნთქვა, ამოსუნთქვა...დასრულდა! 

დაგუბებული ხმები ზედაპირზე ამოტივტივდნენ და დარბაზი მონოტონური ხმაურებით გაივსო. პაციენტი მართვით სუნთქვაზეა, რიგი მედიკამენტებითა და ნარკოტიკის რბილი სიმშვიდით დატვირთული. და მხოლოდ ახლაღა გაჩნდა ფანჯარა, საიდანაც ყველანაირი პრიზმის გარეშე შემიძლია დავაკვირდე მშვენიერი არსების დასახიჩრებულ, შეშუპებულ სხეულს. საწოლზე უმწეოდ იდო, ღონემიხდილი, თითქოს უწონადობაში მოდრეიფე. სარკმლიდან კი თავს მონოტონურად მოციმციმე ლურჯ-წითელი შუქი დასტრიალებდა.

უნიკალური რამაა ადამიანის სხეული - ნატიფი, ნაზი, სუსტი და მაინც შესწევს უნარი, რომ ფატალურ ზემოქმედებას ზღვარს მიღმაც გაუძლოს. საბრალო!..სიცოცხლეზე ხელაღებულმა გრავიტაცია გამოიწვია და გარდაუვალი, სავალალო მარცხიც განიცადა. რა გზამ მიიყვანა აქამდე? არ მსურს ამაზე საუბარი, არაა ახლა ეს ჩვენი გასაქექი.

ოთხი დღე და ოთხი ღამე ვითვლიდით მის მაჯისცემას. ოთხი დღე და ოთხი გრძელი ღამე. არ ვუშვებდით იქ, სადაც ყველა ცოცხალი არსების სახლია. ვექაჩებოდით ძირს, მაგრამ, როგორც ჩანს, მას ამ ქვეყნად სხეულის გარდა არაფერი აკავებდა. დასრულდა!..

ხშირად ვუბრუნდები ამ დღეს. თითქოს ცხადი სიზმარი იყო. დეტალები დაკრისტალდა, დაილექა. ცხოვრება გაგრძელდა, გაგრძელდა პაციენტთა მოდინებაც. ეს გოგონა ბევრისთვის სამედიცინო ისტორიის ფურცელთა დასტად დარჩა. პირადად ჩემთვის კი მან სასწაულების, თავდაუზოგავი ბრძოლისა და გარდაუვალ საშინელებათა სამყაროს კარი შეაღო. მე ამ კარს მიღმა გავიზარდე. გავიგე უსაზღვრო მადლიერებისა და სხვისი ცრემლების გემო. ვიყავი სევდიანი და, ამავდროულად, ხარხარის მომგვრელი ისტორიების მომსწრე. ვიყავი დამოკიდებული სხვაზე და იყვნენ დამოკიდებულნი ჩემზე. ყველაფერი რეალური იყო, ყველაფერი მნიშვნელოვანი. ყოველი დღე სიკვდილთან ბრძოლა, ყოველი დღე მზის ჩასვლა და ყოველი დღე განთიადი. 

Blue-Red Circle 

A warm, humid breeze was rustling the leaves on a soft spring night. The horizon behind the buildings was fading into crimson ashes. The unusually tranquil evening stole the last rays of the sun and filled the hospital courtyard with smooth, dark tones. It’s strange to observe the world from a resuscitation department window—a chaotic, self-inflicted hive of insignificant worries. The resuscitation department seems to be separated from it by a thin, invisible membrane, and every single soul that passes through is left with only the utmost things to worry about.

The calmness of the courtyard was accompanied by the monotonous chirping of medical devices as a nervous background when I noticed a faint, blue-red light sneaking into the shadows of the buildings. It soon grew and obscured the entire yard. The ambulance crew carefully took the victim out of the car and quickly headed to the reception. At a glance, I realized that the victim would have to pass through the invisible membrane mentioned above.

The unusual tranquility of the spring evening was slightly shaken by a blue-red wave, and I, wrapped in a mask of calmness, was about to meet my first patient.

A chaotic wave of screams, groans, and lots of steps led her into the department. Medical personnel was fully prepared to meet the patient. The body of the 23-year-old girl was stubbornly resisting an inevitable reality knocking at the door. Completely submerged in the procedures, over the muffled noise, I could hear the patient's faint breathing in my head. - "This body must be saved! This body must survive!” - A rational mind mechanizes the doctor's skills, and I observe every detail through a special prism. Inhale, exhale...inhale, exhale...Accomplished! 

The muffled voices floated to the surface, filling the hall with monotonous noises. The patient is on artificial ventilation, loaded with a number of medications and the soft tranquility of a narcotic. And only then a window appeared, from which I could observe, the mutilated, swollen body of a beautiful creature without any prism. She lay helplessly on the bed, exhausted as if drifting in weightlessness.

A monotonously flashing blue-red light from the window was circling her head.

The human body is a unique creation - delicate, tender, weak, and capable of withstanding fatal impacts beyond the limit. Pitiful one! Desperate she was to challenge gravity, so the young girl suffered an inevitable, miserable failure. What path led her here? I don't want to discuss it; it's not for us now.

We were observing her heartbeat for four days and four nights. Four days and four long nights. We did not allow her to go where all living creatures' home is. We were pulling her down, but it seemed that the body was her only anchor on earth. Gone!

Very often, I return to this day. It was like a vivid dream. The details crystallized and precipitated. Life moved on. Lots of patients were hospitalized. For many, this girl remained on a stack of medical history pages. But for me personally, she opened the door to a world of miracles, selfless struggle, and inevitable horrors. I grew up behind this door. I got a taste of boundless gratitude and other people's tears. I witnessed unfortunate stories that provoked gales of laughter. I used to depend on others, and others used to depend on me. Everything was real, everything was important. Every single day struggling with death; sunset and dawn every single day.