Special Needs Support

 სპეციალური საჭიროებების მქონე პირთა მხარდაჭერა

მოხალისეობა უნიკალური შესაძლებლობაა ადამიანებისთვის, ის იძლევა ახალი მეგობრების შეძენის, პიროვნული განვითარების და ახალი უნარების გამომუშავების შესაძლებლობას, ასევე გავსებს სიამაყის შეგრძნებით. ჩვენ, მედიცინის სამმა სტუდენტმა, ელენემ, თათამ და სესილიმ, ავიღეთ ეს პასუხისმგებლობა და გადავწყვიტეთ, ხორვატიაში სპეციალური საჭიროებების მქონე პირებისთვის მოხალისეობა გაგვეწია. ჩვენთვის ეს ყველაფერი მოხალისეობაზე მეტი აღმოჩნდა, ვინაიდან ჩვენ შევიძინეთ ის ღირებულებები და უნარები, რომლებიც მთელი ცხოვრება გაგვყვება.

მედიცინისადმი ჩვენი ინტერესი ყოველთვის გვაძლევდა სტიმულს სწრაფვა გვქონოდა წარმატებისა და ახალი თავგადასავლებისაკენ, მაგრამ ამ პროგრამამ ჩვენი სამედიცინო ცოდნა მედიცინის უფრო ადამიანურ მხარესთან დააკავშირა. თუმცა, ჯერ ის უნდა მოგითხროთ, როგორ დაიწყო ეს ყველაფერი. პირველ რიგში, აღსანიშნავია ჩვენი უნივერსიტეტის მნიშვნელოვანი წვლილი შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირებზე ზრუნვის მიმართულებით. თსა-მ შემოგვთავაზა პროექტი „ბაბალე“, რომელშიც მონაწილეობა მივიღეთ და ამ დღის ცენტრის ხშირი სტუმრები გავხდით. იქ გატარებული დრო და შეძენილი ცოდნა დაგვეხმარა იმის გაცნობიერებაში, თუ რამდენად მნიშვნელოვანია “ბაბალეს” ბენეფიციარებისთვის ჩვენი მხარდაჭერა. ამ ყველაფერმა მოგვცა მოტივაცია და აქტიურად დავიწყეთ ძებნა საზღვარგარეთ არსებული სმსგავსი მოხალისეობრივი შესაძლებლობების, იმ იმედით, რომ კიდევ უფრო გავაფართოვებდით ჩვენს ცოდნას და ხელს შევუწყობდით სპეციალური საჭიროებების მქონე პირთა მხარდაჭერას გლობალური მასშტაბით. სწორედ ასე აღმოვჩნდით ულამაზეს ქალაქ სპლიტში.

ჩვენ ყოველთვის გვემახსოვრება ეს პერიოდი, როგორც ზღაპრული და ბედნიერებით აღსავსე ორი კვირა. ცენტრში გავიცანით სხვადასხვა სახის ფიზიკური თუ ინტელექტუალური შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ადამიანები, თუმცა ინკლუზიურმა და მეგობრულმა გარემომ ყველაფერი უფრო სასიამოვნო და მარტივი გახადა. ჩვენი პასუხისმგებლობა იყო დავხმარებოდით მათ ყოველდღიურ საქმიანობაში, დავსწრებოდით თერაპიულ სესიებს და ასევე, ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი, შეგვექმნა მაქსიმალურად ინკლუზიური გარემო. ყველაზე საოცარი მაინც მათთან ერთად არტ თერაპიაში მონაწილეობა და ხელნაკეთი ნივთების კეთება იყო, რაც მათ მოტორიკას და შემოქმედებით უნარებს ავითარებდა. ეს ყველასთვის ემოციური გამოცდილება იყო, რადგან ვიყავით შემსწრე სპეციალური საჭიროებების მქონე პირთა ყოველდღიური ბრძოლისა და გამარჯვების.

„ჩემთვის თითქოს თვალის ახელა იყო იმის გაცნობიერება, რომ ადამიანები, რომლებსაც ვეხმარებოდით, არა შეზღუდული შესაძლებლობებით, არამედ უნიკალური პიროვნული თვისებებით იყვნენ გამორჩეულნი.  თავიდან არ ვიცოდი, როგორ მიდგომა უნდა მქონოდა მათთან, მაგრამ დროთა განმავლობაში დავიწყე მათი ძლიერი მხარეების, მათი პატარა გამარჯვებების და საკომუნიკაციო გზების დანახვა - ხშირად ისინი სიტყვების გარეშე ურთიერთობდნენ. ამან შეცვალა ჩემი ხედვა იმის შესახებ, თუ რა არის რეალურად მნიშვნელოვანი ჯანდაცვაში - ეს არ არის მხოლოდ დიაგნოზირება ან მკურნალობა, არამედ პაციენტების გაგება და მათთან კომუნიკაცია“ - თათა.

„მნიშვნელოვანი კავშირების დამყარების გარდა, ერთ-ერთი ყველაზე ღირებული გამოცდილება იყო იმ ურთიერთობების დანახვა, რაც ნამდვილი ზრუნვით ყალიბდება. მახსოვს ერთი ბავშვი, რომელიც თავდაპირველად თვალით კონტაქტსაც კი არ ამყარებდა არავისთან. რამდენიმე კვირა მასთან ერთად გავატარე, ვეთამაშებოდი ხოლმე, ან უბრალოდ იმ სივრცეში ვიყავი მასთან ერთად. ერთ დღესაც, როდესაც ოთახში შევედი, მან გამიღიმა. ეს კავშირი იყო ყველაზე საოცარი პატარა ნაბიჯი, რომელიც მისკენ გადავდგი და ეს იყო ყველაზე ძვირფასი რამ, რაც იქ ვიგრძენი. მახსოვს, მას განსაკუთრებულად უყვარდა სათამაშო ცხოველები. თავის საყვარელ სათამაშო გოჭსა და ზებრას სულ თან დაატარებდა” - ელენე.

„განსაკუთრებით მიზიდავდა თერაპიის სესიები. ყოველთვის მაინტერესებდა ფიზიკური მედიცინა და იმის დანახვა, თუ როგორ შეეძლო სპეციალიზებულ თერაპიებს ცხოვრების ხარისხის გაუმჯობესებაში პოზიტიური ცვლილებების შეტანა. გაოცებული ვიყავი თერაპევტების მოთმინებითა და თავდადებით. ამან დამანახა, რომ ეფექტური შედეგების მისაღწევად აუცილებელია თანმიმდევრული მიდგომა” - სესილი.

ხორვატებს ყავის სმის უნიკალური ტრადიცია აქვთ. მათი თქმით, ყავის დრო მხოლოდ ყავის დალევა არ არის - ეს არის სანუკვარი რიტუალი, რომელიც ადამიანებს ჰარმონიის, კავშირისა და სიმშვიდის განცდას ანიჭებს. იქ ყოფნის პერიოდში, ყავის შესვენება ჩვენთვისაც ისეთივე მნიშვნელოვანი გახდა, როგორც ადგილობრივებისთვის.

ყოველდღე ორი - სამი ბენეფიციარი სასეირნოდ მიგვყავდა სააპიროზე, ყავის ფინჯანით ხელში ერთად ვტკბებოდით ზღვისა და სპლიტის ულამაზესი ბუნების ცქერით. ეს მარტივი, ყოველდღიური აქტივობა ძალიან მნიშვნელოვანი იყო, რადგან მათ ეხმარებოდა საზოგადოებასთან ინტეგრაციაში. მათ ისწავლეს, რომ სხვისი ფინჯნიდან ყავის დალევა შეუფერებელი საქციელია და რომ არღვევს ადამიანის პირად სივრცეს. ამასთანავე, ეს იყო შესაძლებლობა, მათ თავი საზოგადოების სრულფასოვან ნაწილად ეგრძნოთ. სეირნობისა და ყავის კომბინაცია გახდა პატარა, მაგრამ მნიშვნელოვანი გზა, რომელიც აძლიერებდა ჩვენს ურთიერთკავშირს. ამან გვაჩვენა, თუ როგორ შეუძლია პატარა, გააზრებულ ჟესტებს დიდი ცვლილებების მოხდენა ადამიანის ყოველდღიურობაში. ბუნებასთან დაკავშირების შემდგომ, ისინი ბავშვურად ბედნიერები და ყოველდღიური სტრესისგან უფრო თავისუფლები გახდნენ.

ყველა მოხალისეობრივ პროგრამას თან ახლავს გამოწვევები და ჩვენც, რა თქმა უნდა, შევხეთ მსგავსს. იყო იმედგაცრუების მომენტები, როდესაც კომუნიკაცია რთული იყო ან როდესაც კონკრეტული ადამიანის ქცევის მართვა რთული აღმოჩნდა. თუმცა, ეს დაბრკოლებები სწავლის პროცესის ნაწილი იყო. ჩვენ ვისწავლეთ მომვლელებთან და თერაპევტებთან თანამშრომლობა, მოთმინება და მოქნილობა და რაც მთავარია, ინდივიდის ღირსებისა და კეთილდღეობის წინა პლანზე წამოწევა.

გვახსოვს, იყო დღეები, როდესაც თავს ძალიან გამოფიტულად ვგრძნობდით, ემოციურადაც და ფიზიკურადაც, მაგრამ ბევრი იყო სიხარულის მომენტი - როდესაც ბავშვი იცინოდა ან მშობელი მადლიერებას გამოხატავდა - ეს ყველაფერი ყველა გამოწვევას ღირებულს ხდიდა.

ხორვატია არა მხოლოდ ახლადშეძენილი სამედიცინო განათლებით დავტოვეთ, ჩვენ უფრო მეტად შევისწავლეთ ადამიანის ბუნება, ინკლუზიურობის მნიშვნელობა და ჯანდაცვის სპეციალისტების როლი პაციენტების ემოციური და ფსიქიკური კეთილდღეობის მხარდაჭერაში. დავუმეგობრით სხვა მოხალისეებს, ადგილობრივ პროფესიონალებს და იმ ადამიანებს, რომელთაც ვეხმარებოდით. ძალიან შეგვიყვარდა ის ადმიანები, რომლებზეც ვზრუნავდით და ვფიქრობთ, აუცილებლად დავბრუნდებით მათ სანახავად. სოციალური მედიის საშუალებით დღემდე ვუკავშირდებით ერთ-ერთ მომვლელს და ის ყოველთვის გვიზიარებს მათ ფოტოებს.

ამ პროგრამამ შეგვახსენა, რომ კარგი ექიმობა დიაგნოზირებასა და მკურნალობაზე მეტს ნიშნავს. მთავარია დაინახო პიროვნება და არა მხოლოდ მისი მდგომარეობა.
სწავლის პროცესში აღმოვაჩინეთ, რომ ხორვატიაში მიღებულმა გამოცდილებამ მედიცინისადმი ჩვენი მიდგომა რადიკალურად შეცვალა. უფრო თანამგრძნობები და მომთმენები გავხდით, რაც მომავალ პაციენტებთან ნდობის მოპოვებაში მნიშვნელოვანია. ასევე, გაგვიჩნდა სურვილი, გავაგრძელოთ მუშაობა მოწყვლად მოსახლეობასთან.
ამ გამოცდილებამ მოგვცა ინსპირაცია, რომ ჩვენი უნივერსიტეტის დახმარებით საქართველოში სოციალური პროექტი დაგვეწყო, რომელიც სპეციალური საჭიროებების მქონე პირთა დახმარების სისტემების გაუმჯობესებას ისახავს მიზნად. ჩვენი პროექტი ფოკუსირებულია ხელმისაწვდომობის გაზრდაზე, საზოგადოებაში ჩართულობის ხელშეწყობასა და თანაბარი შესაძლებლობების დაცვაზე, რათა ხორვატიაში მიღებული ღირებული გამოცდილება ჩვენს ქვეყანაში გამოვიყენოთ. მოხალისეობა შეიძლება გაცემას ნიშნავდეს, მაგრამ ამ შემთხვევაში, ჩვენ, მედიცინის სამმა სტუდენტმა მივიღეთ უდიდესი საჩუქარი - ტრანსფორმაციული გამოცდილება, რომელიც გავლენას მოახდენს ჩვენს კარიერასა და გულებზე მომავალი წლების განმავლობაში.

ელენე საჯაია
თათა ტატალაშვილი
სესილი ლაზარია

Special Needs Support

Volunteering is a unique opportunity for people; it gives a chance to make new friends, grow as a person, and develop new skills and a sense of pride. We, 3 medical students Elene, Tata and Sesili, took this responsibility and decided to volunteer for people with special needs in Croatia. For us It was more than just an act of service as we gained values and skills which will stay with us for the rest of our lives.
Our passion for medicine has always encouraged us toward success and new adventures, but this program connected our medical knowledge with the human side of medicine. First, we should say how it all started. I want to mention a significant contribution by our university in shaping our desire to care for people with disabilities.

Tbilisi Medical Academy (TMA) presented us with the project "Babale", in which we participated and became frequent visitors of the day center, the time we spent there and the things we learned helped us to realize how important our support is for them. That motivated us to actively seek similar volunteering opportunities abroad, hoping to broaden our knowledge and contribute to special needs support on a global scale. That is how we ended up in a beautiful city called Split. We will always remember this period as 2 weeks full of magic and happiness. We were introduced to a group of people in the city center, they had different types of disabilities, physical and intellectual; however inclusive and in a friendly environment, which made everything more pleasant. Our responsibility was to assist them with their daily tasks, attend supportive therapeutic sessions with them, and increase the feeling of normalcy and inclusiveness. Nevertheless, the most amazing part of this journey was the art and crafts with them, which developed their motor skills and creativity. It was an emotional experience for all of us, as we witnessed both the struggles and triumphs of the special needs community in Croatia.

“For me, the realization that the individuals we were helping were not defined by their disabilities but by their unique personalities was eye-opening. At first, I didn't know how to approach them, but over time, I began to see their strengths, their victories, and the ways they communicated, often without words, It shifted my perspective on what truly matters in healthcare, it’s not just the diagnosis or treatment, but to understand and communicate with the patient."- Tata

“Building Meaningful Connections, the most profound part of the experience was witnessing the bond that was formed through genuine care. I remember one child who initially wouldn’t even make eye contact with anyone, but after several weeks of spending time with him, playing games, and simply being present, he started smiling when I entered the room. This connection was the most amazing little step I took towards him, and it was the most precious thing I felt there. I remember He had a special bond with animal toys, his favorite pig and zebra toys, which he took everywhere with him. -Elene
“I found myself particularly drawn to the therapy sessions. I have always been interested in physical medicine and observing how specialized therapies could make a difference in improving mobility and quality of life. I was amazed by the patience and dedication of the therapists. It showed me that to see the effective results, it is necessary to put effort consistently - Sesili.

Croatians have a unique tradition of coffee drinking. They taught us that coffee time is not just about drinking coffee; it's a cherished ritual that gives people a feeling of harmony, connection, and calmness. Time spent there made the coffee break as important for us as it was for the locals.

Every day we would take 2-3 beneficiaries for a walk along the beach, watching the sea and the beautiful nature of Split, enjoying the moment with a cup of coffee in hand. This simple daily activity was very important as it helped them to learn how to act in public places. They learned that drinking from another person’s cup is inappropriate. On top of that, it was an opportunity to feel included and a part of society. The combination of the walk and a coffee became a small, yet meaningful way which was enhancing our connection with them. It showed us how small, yet thoughtful gestures can make a big difference in someone’s day. After reconnecting with nature, they were more childishly happy and healed from the daily stress.

No volunteer program is without its challenges, and we certainly faced our share. There were moments of frustration when communication was difficult or when a particular person’s behavior proved challenging to manage. But these obstacles were part of the learning process. We learned to work collaboratively with caregivers and therapists, to be patient and flexible, and to always put the individual’s dignity and well-being at the forefront.

We remember there were days when we felt utterly exhausted, emotionally and physically, but the moments of joy, when a child laughed or a parent expressed gratitude, made every challenge worthwhile.

By the end of our time in Croatia, we left with more than just medical knowledge. We gained a deeper understanding of human nature, the importance of inclusion, and the role healthcare professionals play in supporting the emotional and mental well-being of their patients. We also made lasting friendships with the people we helped, as well as with other volunteers and local professionals. our love for the people we were caring grew so much, we made a promise that we would undoubtedly return to see them. We have contact through social media with one of the caregivers, and she always sends us their photos.

The program reminded us that being a good doctor is more than just diagnosing and treating; it’s about seeing the person, not merely their condition.
Returning to our studies, we found that our experience in Croatia had altered our approach to medicine in profound ways. We became more empathetic and patient and placed greater emphasis on building trust with our future patients. We also took away a deep desire to continue working with the underserved population.

This experience inspired us to launch a social project in Georgia, with the help of our university, aimed at improving the support system for individuals with special needs. Our project focuses on enhancing accessibility, fostering community inclusion, and advocating for equal opportunities, to apply the valuable lessons we learned in Croatia to create a meaningful impact in our own country. Volunteering may be about giving, but in this case, it was we, the three medical students, who received the greatest gift – a transformative experience that will influence our careers and our hearts for years to come.

Elene Sajaia
Tata Tatalashvili
Sesili Lazaria